Lipa

Obecność lip w opisie stronki nie jest przypadkowa, szczególnie, że stanowi cytat z samej siebie. Rzecz w tym, że wiedźma zamieszkuje przy resztkach widniejącej na pierwszym ze zdjęć alei lipowej przy której od niedawna...
[*] Nie ma lipy.

Ci którzy bywali, zapewne pamiętają. Aby pewien jegomość, rządca na włościach nie oskarżał mnie ponownie o publiczne zarzuty.. Przemilczmy szczegóły. Drzewo było- drzewa nie ma. To fakt widoczny gołym okiem.
Kilkadziesiąt metrów wysokości, 385cm pierśnicy, wiek kilkaset lat...
Z tej smutnej okazji kilka ciekawostek dotyczących LIPY
[poza tym że gorący napar z kwiatów rozgrzewa i działa wypotnie, a zimny orzeźwia w upalne dni, młode listki są całkiem smakowite, miodek delikatny i smaczny, że dobrze współgra w mieszankach z miętą, gdyż mimo powszechnego zastosowania mięty w problemach żołądkowych, picie naparu z wspomnianej bez dodatku drugiego komponentu zawierającego śluzy może na dłuższą metę uszkadzać śluzówki żołądka (mentol nie jest aż taki super), a przy okazji to kiedyś musimy powrócić do kwestii mieszania ziółek w naparach, bo w tym temacie wbrew pozorom nie jest wszystko jedno. Nie poleca się łączenia więcej niż 3 surowców, bez znajomości zachodzących między nimi interakcji...]

-Lipa w czasach pogańskich miała być drzewem najbardziej uwielbionym przez dobre bóstwa. Drzewo to było symbolem zmysłowości kobiety i płodności.
- To drzewo pojednania. Niegdyś - gdy dwa zwaśnione rody dochodziły do zgody, sadziły lipę na granicy swych posiadłości, by pilnowała pokoju.
-Wierzono, że trumna wykonana z lipowego drewna zapewni zmarłemu spokojny odpoczynek.
-Energia lipy zapewnia zdrowy odpoczynek, sprowadza sny prorocze, a także... łagodzi obyczaje, życzliwie nastawia do świata.
-Lipa uważana była obok dębu za drzewo ,,święte,” otaczano ją czcią za swoje piękno oraz miododajne kwiaty mające moc leczniczą.
-Lipy wyznaczały świętą przestrzeń, chroniły święte źródła (podobnie jak w przypadku dębów) nie można ich było rąbać i palić a takie zachowanie uważano za grzech
-Lipy czczone były w Polsce do XV wieku, chrześcijaństwo odkryło sposób na przeniesienie pogańskiego kultu lipy na Matkę Bożą, nazywając lipy drzewami Najświętszej Panienki, do dziś na wielu wsiach spotkać możemy kapliczki poświęcone Matce Boskiej właśnie pod lipą.
- Lipa uznawana jest za narodową roślinę Czechów (pojawia się na fladze prezydenckiej), Słowaków, Słoweńców (nieoficjalna waluta Słowenii z lat 1989 – 1990), Serbów Łużyckich (m.in. w logo organizacji Domowina). W Chorwacji zdawkowa jednostka monetarna nosi nazwę lipa.
-Liść lipowy był także w okresie międzywojennym symbolem polskiej mniejszości w Niemczech używanym przez Związek Polaków w Niemczech. W latach 1924-1939 był elementem znaku młodzieży polskiej w Niemczech.
-Lipa była opisywana przez wielu poetów i pisarzy. Najcudowniejszą z naszych lip, opisał Jan Kochanowski we fraszce Na lipę. Juliusz Słowacki w swej „Podróży na Wschód”, myśląc z tęsknotą o Polsce, wyznaje: "Lubiłem lipę, co nad sławnym Janem". Maria Konopnicka, znakomita znawczyni chłopskich obyczajów pisała: "Kołysz mi się kołysz, kołysko lipowa! Niechaj cię, Jasieńcu Pan Jezus zachowa!".
- Dawni Słowianie wierzyli, że lipa ochrania przed piorunami a dotknięcie jej pnia uzdrawia. W mitologii rzymskiej drzewo to poświęcone było bogini Wenus.
Nazwa miesiąca lipca pochodzi od od kwitnących wówczas lip.
Kochanowski by zrozumiał...
NA LIPĘ
Gościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie!
Nie dójdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie,
Choć się nawysszej wzbije, a proste promienie
Ściągną pod swoje drzewa rozstrzelane cienie.
Tu zawżdy chłodne wiatry z pola zawiewają,
Tu słowicy, tu szpacy wdzięcznie narzekają.
Z mego wonnego kwiatu pracowite pszczoły
Biorą miód, który potym szlachci pańskie stoły.
A ja swym cichym szeptem sprawić umiem snadnie,
Że człowiekowi łacno słodki sen przypadnie.
Jabłek wprawdzie nie rodzę, lecz mię pan tak kładzie
Jako szczep napłodniejszy w hesperyskim sadzie.